Hugo, Bron: charisma.nl
Een gezicht wat de Heer mij eerder al toonde:
Ik zag een grote donkerheid rondom een berg. De berg bestond uit een grote hoop rotsooi, maar wat kenmerkend voor de rotsooi was, waren de haken, als scherpe puntige dolken, sommige zelfs met weerhaken en verder de klemmen en banden. Tussen die rotsooi zaten allemaal mensen vast die zich nauwelijks nog konden bewegen, niemand was vrij, vrijwel iedereen was ten dode gebonden. Midden in de berg, half bedolven onder de rotsooi stond een kruis, nauwelijks zichtbaar. Rond die berg was het niet lichter dan eromheen, misschien zelfs donkerder.Lichtelijk begon de waarheid van dit vreselijke gezicht tot mij door te dringen, maar ik durfde het nauwelijks erkennen. De berg is het lichaam van Christus in Nederland. Mensen in alle kerken, geen enkele gemeente uitgezonderd, zitten vast met banden aan elkaar, aan elkaars veroordeling, aan elkaars goedkeuring, vastgeketend door angst voor verwerping. Niemand is werkelijk vrij, het is benauwd geworden in de kerken en het leven en sterven van Jezus is nauwelijks zichtbaar, waardoor er geen verlossing is en geen licht en geen aantrekkingskracht. Er is nauwelijks vergeving meer onder kerkmensen. Mensen die buiten zijn worden door de berg van veroordeling belemmerd bij het Kruis te komen.
Toen begonnen enkele mensen zich vrij te maken van de stangen en klemmen die hen vasthielden. Niemand kwam hen daarbij te hulp. Toch kwamen zij vrij wanneer zij hun ogen naar het nauwelijks zichtbare kruis richtten. Zij liepen over die berg heen en zochten het kruis. Daar begon dit kleine groepje te zingen, in een kring rondom het kruis, hun ogen gericht op de hemel. Sommigen knielden. Toen begon er licht te stralen rondom het kruis terwijl het kleine groepje vrije mensen bleef zingen. Toen kwam er beweging in de berg, de hele grote hoop begon te krioelen en te wriemelen. Mensen ontwaakten door het zingen van enkelen en door het nieuwe licht wat hen tegemoet straalde. Maar evenals bij de eersten kwamen zij alleen vrij wanneer zij hun ogen hielden op het kruis. Het groepje mensen rondom het kruis sloeg geen acht op hen maar bleef zingen terwijl het licht toenam. Ook begon de berg te schudden waardoor hij sneller inzakte. Langzaam maar zeker kwamen er steeds meer mensen los uit de berg van gebondenheid, veroordeling, trots, dood en ellende. Nu zag ik ook mensen de stangen, haken, banden en overige rotsooi wat hen gevangen had gehouden meedragen naar het kruis. Daar legden zij het voor neer en terwijl het daar lag verdween het op slag, als sneeuw voor de zon loste het op. Steeds meer mensen kwamen vrij en sloten zich aan bij het aanbiddende groepje rondom het kruis, tot de berg geheel verdwenen was. Nu straalde heel het kruis en het werd zichtbaar doordat er oneindig meer licht was dan elders en het werd makkelijk voor buitenstaanders naar het kruis te lopen, want de veroordeling van mensen was weg.
Ik vroeg de Heer: "Wat moeten we doen? Heer, wat verlangt U van ons?". Maar de Heer zei: "Niemand zal iets doen want dit is Mijn werk. Ik doe de mensen ontwaken uit hun verdoving en opstaan uit hun dood. Ik verbreek hun banden van angst, veroordeling en verwerping. Ik maak hen waarlijk vrij. Ik zal Mijn licht sterker doen stralen dan welk ander licht ook. Ik zal het doen en geen ander opdat er geen trots zij onder mijn gemeente en niemand enig goed werk of geestelijk gedrag zal eisen van zijn broeder. Niemand zal meer enig goed werk of geestelijk gedrag eisen van zijn broeder. Alleen Mijn overvloedige genade zal vrijmaken. Ik heb dit gesproken en geen ander dan Ik zal dit doen."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten